عامل مساعدکننده خانمها به ابتلا به فیبروم زمینه ژنتیکی (وجود رحمهای فیبرومدار در زنان خانواده) و ترشحات هورمونی در سالهای باروری زنان (بعد از بلوغ تا بائسگی) میباشد. ازدواج کردن و یا نداشتن رابطه جنسی ارتباطی با فیبروم ندارد. از آنجاییکه تعداد زیاد فیبرومها بدلیل محل قرارگیریشان میتوانند بدون علامت باشند تشخیص با معاینه و با انجام سونوگرافی است.
آیا فیبروم های رحمی سبب نازایی میشوند؟
این پرسشی است که ذهن بسیاری از خانمهایی که رحم آنها فیبروم دارد را مشغول میکند. فیبرومها از شایعترین تودههای عضلانی و خوشخیم در خانمها هستند. فیبرومها میتوانند در مناطق مختلفی از رحم وجود داشته باشند. بعضی از آنها از بیرون و از طریق یک پایه به جسم رحم اتصال دارند. بعضی در داخل حفره داخلی رحم (اندومتر) قرار دارند. بعضی در لابلای عضلات رحمی قرار گرفتهاند. فیبرومها به تنهایی عامل نازایی نیستند و اثرات فیبروم بر باروری خانمها بستگی به اندازه و مکان قرارگیری فیبروم دارد.
معمولا فیبرومهایی که دیوارهی داخلی رحم را تحت تاثیر قرار میدهند، میتوانند بر باروری خانمها اثرگذار باشند.
آیا درمان فیبرومها فقط جراحی است؟
دلایل مختلفی برای انجام جراحی جهت خارج کردن فیبروم وجود دارد. نوع عمل جراحی در فیبرومها، بستگی به سن خانم و تمایل او به باروری دارد. معمولا در خانمهای جوان فیبروم به تنهایی خارج میشود. در خانمهایی که تعداد فرزند کافی دارند و نزدیک به سن یائسگی هستند، ترجیح داده میشود که رحم خارج شود.
فیبرومها میتوانند بعد از جراحی عود مجدد داشته باشند و به همین جهت نزدیک به یائسگی ترجیحاً تخلیهی رحم، درمان مناسبتری است. همه فیبرومها نیاز به خروج جراحی ندارند. فیبرومهایی که اندازه کوچکی دارند، ایجاد علامت بالینی نمیکنند و با پیگیریهای مکرر از طریق سونوگرافی و مراجعه به پزشک متخصص افزایش اندازه ندارند، میتوانند تا مدتی تحت نظر گرفته شوند و درمان جراحی بر اساس وضعیت بیمار و با تشخیص پزشک معالج صورت میگیرد.
